No espazo multicultural Espiral Maior Foro de Carballo, creado polo gran poeta Miguel Ánxo Fernán Vello, Carlos Pereira ofrece a mostra “Symbólica lux”. Nacido en Montevideo en 1959, foi un dos meus dilectos alumnos do Instituto Salvador de Madariaga, en cuxas aulas escoitei os seus primeiros poemas e onde iniciou estudos para o que logo sería unha exitosa carreira como historiador. Pero, dotado dun espíritu inquedo e amante do saber, ademáis dos seus traballos como historiador, abriuse á poesía e ao teatro e, por suposto, ás artes plásticas das que da testemuña esta exposición actual. Nela podemos comprobar, unha vez máis, como nos indica o título de “Symbólica lux” que o universo dos símbolos, que constitue o seu principal motivo de inspiración, ofrécelle un singular abano de configuracións que van dende o Santo Grial a aspectos cósmicos e a mitoloxías fundacionais, como a grega ou a exipcia. “Fillos de Poseidón”, “Peregrinación oceánica” ou “A cidade mergullada”, por exemplo, evocan o fervedoiro ámbito do deus do mar. A serie “Peregrinos” fálanos tamén, por medio de follas voandeiras e de peixes, da eterna viaxe da vida. A árvore da vida, o totémico, o zodíaco, entre outros, aparecen interpretados dun xeito singular que nos achega a ese abano imparable das forzas creadoras e das configuracións que poden representalas. As imaxes da realidade son utilizadas por él para falar de enerxías e de forzas cósmicas que están en continua actividade e orixinan un multiverso de formas que establecen relacións abertas a un arte combinatorio. De aí nace o artellamento de todos os posibeis que se espallan ata o infinito. En “Útero cósmico” prefigura esa potencia criadora da que todo emerxe e se propaga. Con minuciosidade e fervor dibuxístico construe composicións suxerentes e cheas de beleza que atrapan a ollada, pero inmediatamente tamén nos abren ao misterio agochado tralas apariencias, a ese algo indecible e asombroso que non pode nomearse; o visible faille acenos a dimensións ocultas i espirituais as que só é posible achegarse pola intuición. O que fai é verdadeira poesía plástica, danza rítmica de gozosas criaturas: peixes, paxaros, árvores, follas, volvoretas, vieiras, crustáceos, insectos, flores, espirais e seres mitolóxicos que transmiten a idea das imparables forzas ontolóxicas que nos rodean e das innúmeras posibilidades da vida e da creación humana. A traveso delas Carlos Pereira deixa patente a súa capacidade para afondar no misterio e esa sensibilidade artística que é posuida só por aqueles que aman fondamente a beleza e que percuran a verdade que sinten latexar na eterna fonte da primixenia luz, como o acaído título da mostra nos suxire. As súas obras veñen, dalgún xeito, a testemuñar que ten que haber un Gran Arquitecto do universo, un ser dotado dunha inagotable potencia criadora e que o artista ven a ser un medium inspirado polo asombro, a traveso do cal él se manifesta. Achéganos, así, a unha hierofanía que nos permite penetrar nos misterios sagrados.