Non foi a miña primeira vez. Xa estivera en Riazor un par de anos antes, nun Fabril-Fisterra, ou despois nun Deportivo-Atlético Madrileño (onde marcou un fisterrán, Traba), pero aquela goleada ao Córdoba na quinta xornada da 82/83 era a miña estrea como socio. Un pequeno tríptico amarelo, con foto e cupóns, que valía 50 pesetas (uns 0,28 céntimos de euro) daba acceso ao campo todo o ano en Especial Niños, aínda que ía a Preferencia co meu pai. Sóalles prehistórico, verdade? Pois xa naqueles tempos, Arsenio era un veterano. Porque el estivo sempre.

E seguirá estando.

Que palabra tan bonita é veterano. Procede do latín “veteris”, ou sexa, vello. Que palabra tan bonita é vello, tamén. Se no futuro ten lugar a Gran Batalla Humana, entre os que defenden os vellos e os que pensan que son prescindibles, alegra saber que vivimos nunha cidade que xa escolleu bando. Na Coruña imos cos veteranos. Porque se non o facemos estaríamos defraudando a Arsenio. E iso, aquí, está penado co exilio, no mellor dos casos.

Pero aos vellos hai que enfadalos, tamén. Para querernos mellor. Apliquei iso moito de chaval. Tanto, que cando me fumei todas as normas familiares e, despois de desaparecer día e pico, chamei a casa para anunciar que estaba en Valencia, que escapara de todo control de menores para irme a ver o Levante-Dépor no que nos xogábamos medio ascenso, simplemente me dixeron: “Xa, xa o imaxinábamos”. Ata sentín certo orgullo pola miña gamberrada. Ademais, ali tamén tíñamos un familiar que coidaba de nós.

Si, éramos unha panda de golfos de barrio vestida de branquiazul. De 15 a 25 anos tíñamos todos. Íamos a ver o Dépor por aí diante, sen hostal nin nada parecido, non daba a pasta. O reenganche era a norma, como moito entrábamos en caixeiros para durmir no chan un par de horas. Os sen teito on tour. Todo pola nosa paixón, polo deportivismo. Identidade sen fronteiras. Pero, insisto, non estábamos sós. Á parte de ternos a nós mesmos, que xa era moitísimo, tiñamos un pai colectivo. De Arteixo.

Era a penúltima xornada. Levábamos case dúas décadas sen xogar en Primeira. E varias hostias recibidas ao pé da gloria. A primeira, aquela contra o Rayo, con EL xa no banquillo. Persistíamos, como agora fan os nosos fillos. Nese partido de 1991 bebimos como sen non existise o día seguinte. Entramos no campo do Levante. Adoptamos a un can da rúa, bautizado como Gulundrú polos de Perillo, que eran os tipos máis divertidos do mundo. Volveu con nós á Coruña, onde viviu feliz. Animamos. Festexando un gol caeu un valado, que me deixou unha cicatriz no brazo dereito á que lle dou bicos en días como este. Marcaron Aspiazu e Villa. Gañamos. Á semana seguinte ascendimos, entre lume, así tiña que ser. Pero esas tolemias nosas, as dos invisibles, atoparon alí en Valencia un recoñecemento que ninguén fixera antes. E, así, tras o partido, Arsenio Iglesias dedicounos a vitoria: “Vai por eses nenos descamisados e sen durmir que sempre están co Dépor”.

Grazas, Mestre. Por sempre.