Roubáronlle canto tiña, unha forcada con mango lixeiro, a gasolina da motoserra, a cabezada da besta e un ordenador portátil de marca descoñecida, pero funcionando perfectamente. Proba de que o ordenador, por vello que fose, estaba en activo é a mensaxe que chegou pouco despois de comer ao teléfono do amo: Boas tardes, meu home!

Sega vostede tranquilo que todo está ben, en orde, en perfecto estado de revista. Estou escribindo co seu ordenador e quero desexarlle a vostede e á familia unhas felices festas e un venturoso aninovo. Esta carta, como non pode ser doutra maneira, vai polo correo ordinario, por onde ían e chegan as postais e os amores daquela noiva bonita ou da avoa da casa, da irmán Felisa e da prima Luísa. Esta prima era como a herba das verbenáceas que leva o seu nome, con recendo a limón de codia amarga.

Moitas grazas pola listaxe de correos electrónicos que vostede tiña e segue aquí, no escritorio, disposta para quen precise dela. Se algo quere, chame ou responda ao correo, que, como ben sabe, é o seu, aínda que probablemente non se lembre da clave. Se a sabe dígao, para cambiala de inmediato. Antes era a chave do baúl, daquela arca preparada para esconder o chocolate, o viño doce, as galletas saborosas e, cando era día de feira, o pantrigo.

Si, o pantrigo, aquel pan branco e con ollos grandes, moi ben sabía, mito lles gustaba aos meniños, ás mozas e mozos, aos da casa todos e aos veciños do lugar. Era o pan da feira eu do carriño da festa, ideal para migar no lete quente, para aproveitar o aceite escaso do prato de pulpo ou para as sopas, cando xa era vello dunha semana e estaba escondido  coa súa codia agrandando.

Con isto das novas tecnoloxías, todo ten que ser decontado e sen demora.  Vostede que pensa? Cada quen que pense o que queira, que diga o que lle parece, que fale, que escoite e que tamén cale. Seguramente, a forma máis expresiva para a comunicación sexa o silencio. O extraordinario e magnífico escritor porteño, Jorge Luis Borges dicíao moi claro, “non fales ata que podas mellorar o silencio”.

Non escribas ata que teñas algo de que escribir, algo que contar e algo para discutir, ata que saibas que alguén, unha ou dúas persoas polo menos, pode seguir con atención o que dis, que será o que pensas e no que cres. Diso, do que cres tamén podes gardar silencio. Grazas amigas e amigos lectores por ler os sentires da Tía Manuela, por estar aí defendendo co voso interese estes parlamentos, moitas veces aldeáns, escritos coa paixón de quen ve o mundo en revolución permanente, de quen defende o cambio, para que todo cambie e a sociedade progrese e avance sen retrocesos.