Ávista de como vai desenvolvéndose a dinámica das eleccións galegas, superado xa o ecuador do período de campaña formal, é evidente a emerxencia dun armazón da política contemporánea, un fenómeno sociolóxico crucial que merece atención: o “efecto realimentación” na competencia electoral. Este fenómeno, que pode ser equiparado á analoxía científica dunha forza que, ao atacar ao seu competidor principal, termina fortalecéndoo, ten profundas implicacións na dinámica política e social das nosas sociedades.

Na súa esencia, o efecto realimentación maniféstase de maneira destacada en situacións de competencia política, onde os contendentes principais atópanse en polos opostos do espectro ideolóxico. Cando unha forza política ataca agresivamente ao seu adversario, especialmente en campañas electorais, en lugar de debilitalo, a miúdo termina fortalecéndoo diante os seus propios seguidores. Este fenómeno débese a unha serie de razóns complexas que reflicten a psicoloxía colectiva e os mecanismos de identidade en xogo dentro da sociedade. Así, os ataques cara a un adversario político a miúdo desencadean un efecto de solidariedade, facendo sentirse motivados a pechar filas ao redor del como unha mostra de lealdade e apoio fronte á adversidade percibida. Isto leva a unha maior cohesión dentro do electorado e fortalece a imaxe da candidatura atacada como un defensor dos intereses da súa base.

Ademais, este efecto pode ser potenciado pola reacción da opinión pública fronte ás tácticas percibidas como deshonestas por parte da forza política que realiza os ataques.

Nun clima político onde a desconfianza cara ás elites e as institucións está en aumento, os ataques percibidos como manipuladores xeran simpatía cara á candidatura atacada e avivan un sentimento de rexeitamento cara ao agresor. Nas sondaxes publicadas, especialmente nos “tracking” diarios, vese outro efecto colateral desa realimentación política: unha sorte de “succión de voto”, onde os electores das outras candidaturas de proximidade, vasos comunicantes dun voto dual, dentro do espectro ideolóxico similar séntense atraídos polos contendentes principais tanto polo sentido de utilidade como por ese outro efecto de sedución polo “carro gañador” que, para este caso, son ámbolos dous destacados rivais principais.

O “efecto realimentación” electoral é un fenómeno sociolóxico complexo que xoga un papel determinante na creación de tendencias. A súa comprensión pode lanzar luz sobre as dinámicas subxacentes que moldean as eleccións galegas que, libres da súa coincidencia coas vascas, espertan interese aquí e acolá.

Con todo, as urnas cargas de votos o diaño e aínda ficará por ver o escrutinio do CERA. Malia todo, o resultado cualitativo final está aberto. Si, moi aberto.