Estaba na sala de espera esperando, mentres o tempo pasaba correndo e non se paraba con ninguén. O seu era un número coma os outros quince ou vinte que agardaban diante daquela pantalla pendurada da parede, como se fose unha televisión das primeiras que se coñeceron con pantalla plana. O número de cada un deles ía aparecendo cunha cor de boa visibilidade e os pacientes ou doentes levantábanse dos asentos esbrancuxados e andaban cara a porta da consulta enumerada.

Os outros miraban o reloxo e a cara quedáballes en branco roto. Quedan nove diante de min, dicía Maruxa, unha señora coas meixelas coloradas, nas que se lía con total claridade o que estaba pensando sobre o funcionamento do sistema. Todos coincidían nas loanzas e eloxios ao persoal do centro sanitario e, probablemente, todos interpretaban correctamente o pesar de Maruxa, escrito nas dúas meixelas da súa cara, “o que falla é o sistema”. Si, o sistema informático ou organizativo, quizais. 

O número é a chave, neste e noutros sistemas, igual que no servizo militar, cada soldado era un número (e ás veces nin iso). O vinte e catro! Que se poña de pé, firmes! dicía aquel animal, o capitán da octava. Firmes e sen pestanexar! Así, como el mandaba, había que estar. Moitas veces mortos de medo, desexando que pasara aquel tempo longo para borrar o número e ser outra vez fulano de tal, sen máis ou sen nada. No hospital, na sala de espera, no despacho de billetes de Renfe e en moitos outros lugares, cada home é un número. Incluso, nas eleccións e na gobernanza, o valor está no número de votos. E na presentación dun libro, na conferencia da científica, nas clases de xadrez, de portugués ou de inglés, cómpre ter en conta o número de comparecentes. No traballo tamén hai que andar co número na testa. Hai que saber as horas de esforzo, de asistencia e de parola. Hai que estar atentos aos números e saber que  son mellores os que suman.

Un número para entrar, outro para preguntar e, na resposta, outro número que normalmente non se entende. O número de pasos, de mazás ou de quilómetros que debes andar cada día para reducir o número de quilos que sobran no bandullo. Ese número... Se é para multiplicar, como di a Tía Manuela, que non sexa o cero, o número redondo, o da dereita. Á dereita ou á esquerda, para sumar, o cero non ten valor, vale cero e máis nada. Na política e na banca, en facenda e na carteira, o cero é iso e nada máis. Os políticos e as políticas falan de sumar, de aportar e de ganar. 

Saben tamén do valor enorme da fiabilidade, da palabra e do pensamento. Saben eles, e todos sabemos, que o respecto, a confianza, a defensa da igualdade, a empatía e a solidariedade, a bonhomía e a responsabilidade son valores que requiren atención.