Era un gusto falar con el e escoitalo falar, ata que chegaba a hora de pagar. Despois de varios anos, todos esperaban todos os días a que pagara el, pero nunca acontecía o milagre. Era agarrado, un cotroso e conicho como son os coreños. Na taberna pedía do mellor, do mellor viño, do peixe mellor e, se era o caso, daquilo que os outros non coñecían, do que escaseaba nas mesas de xente normal.

El era experto en case todo, incluso, escribindo era especialista no “copia e pego”. Era autor de varios manuais desta materia feitos coa mesma técnica. No falar non tiña cancelas e a súa mirada arrancaba da indiferenza, con actitude sempre prepotente.

Gustáballe que o consideraran como arrogante e espléndido distribuidor de praceres, pero non o conseguía por mor da súa ruín e miserable condición de persoa remisa. Vaiche boa, Vilaboa! Estaba condicionado (poida que maltratado) pola avaricia. Todo lle quedaba pequeno, o moito tamén lle era pouco. Insoportable, compañeiro de andares, de aspiracións e soños. Aí te quedas, amigo, amarrado a esa esquina, xunto do farol, faroleando.

Francisco de Quevedo conta a Historia e vida do gran amarrado. A literatura clásica está repleta de casos deste tipo, de contos de avaros e mesquiños personaxes que existiron na realidade e seguen existindo hoxe na mesma realidade, no día a día, no recuncho máis próximo da amizade.

Honoré de Balzac, naquela súa novela da terceira década dos século XIX, Eugénie Grandet, pon a atención en algo moi importante, en como a avaricia é quen de destruír a vida dun determinado grupo da sociedade e, naturalmente, como destrúe a convivencia e a necesaria harmonía entre os individuos, aínda que sexan de pareceres distintos. Moitos outros escritores clásicos centraron parte da súa atención e tempo neste tema dos apañados.

Poida que sexa unha enfermidade e, probablemente, sen cura. Esas persoas que teñen medios e non pagan nunca son diferentes ao común dos mortais. Está no fío da navalla, a punto de cortarse e a piques de embarrancar o navío que transporta as inquedanzas daqueles que non sacan a carteira do peto. A Tía Manuela, diante destes casos, é contundente: “Xunto de min, di, quero que sexan todos iguais, en obrigacións e en dereitos”.

Non estaría por demais reler e lembrar El avaro de Molière, aquela comedia que foi por primeira vez ao teatro en setembro de 1668 e na que “polo que vexo, mestre Santiago, pagan mal a túa franqueza”.