Ás ideas débelles de pasar como ás armas, que as carga o demo. E como consecuencia, pasa o que pasa e escoitamos abraiados as barbaridades que algúns din. Non hai día no que non almorcemos con saídas de pata de banco; cada unha delas é aínda peor que a presentada con anterioridade. As ocorrencias de Vox, son para enmarcar e para figurar na colección de perlas exemplares. Incluso para formar parte do temario de Seminarios Permanentes, dedicados a ensinar con precisión, os modelos de como non se deben de facer as cousas. 
 

Non é só o que propoñen, co que xa abondaría suficientemente, senón o tufillo rancio, versus redención salvadora, que aportan a cada unha das súas palabras. Parten dun concepto errado de paternalismo trasnoitado, impregnado dunha moral particular na que eles se consideran donos e señores, xuíces e verdugos, e que queren impoñer por imperativo legal. 
 

Ten o son das vellas novelas de cabalarías, onde seres altisonantes e excesivos, pagados de si mesmos e da súa realidade peculiar, veñen decididos a salvar á pobre damisela en perigo. Como sucede ca teoría das ondas, o efecto contaxio que provoca no partido popular, medra e se repite ao longo da superficie do estanque político.  Nun esforzo de competir para non deixarlles libre o escenario, provocan un efecto de radicalización de posturas; evitar que se diga que eles son máis frouxos. Competir, nunca foi amigo nin da mesura nin do equilibrio. E moito menos da xustiza e da equidade. E a falta de filtros que moderen as propostas, xorden estas medidas -a modo de coellos saídos do sombreiro- que exceden competencias e dereitos, pero que supoñen un intento máis de amedrentar ás mulleres. 
 

Queren notoriedade. Teñen a convicción excesiva dos que ignoran por riba das súas posibilidades. Estás na harmonía cálida dos versos, na verdade humilde dun poema que fala sempre de ti...