Preguntáronlle quen era e inmediatamente dixo: nada. Son eu, un máis do meu pobo, un traballador, un labrego, un aldeán que fixo carbón das couces das uces, que lle axudou ao seu padriño matador a matar os porcos que comían verzas e remolachas de Tralaira, quen matou milleiros de moscas detrás da cociña.

É aquel que ataba os zocos cando era  pequeniño e atou chourizos con tripas dos porcos da casa e con tripas de fábrica, de plástico, desas que rompían antes de colgar a vara. Daquela, era, igual que a maioría, un ninguén, o fillo de humildes labregos que araban na leira, regaban o prado, cavaban na bouza, apañaban as patacas e as castañas, picaban a leña e quentábanse xunto do lume da lareira.

Igual que todos os daquelas tribos submisas, que se agarimaban á luz do candil. Un neno dócil e obediente, que tódolos domingos, igual que os outros, ía á igrexa, escoitaba e, de regreso, xogaba cos veciños escondéndose nas revoltas do camiño, detrás das árbores ou das paredes.

Ás escondidas, saltaban o valo da horta do cura e alá ían todos a probar as froitas. As cereixas e as ameixas eran as que máis lles gustaban.  Ao cura, que non era de xenio apracible, revirábanselle os ollos, subíalle a presión arterial e xa perdía a cabeza, “por culpa deses malcriados lacazáns, que non verán o ceo nunca xamais. Pecadores!”.

Preguntáronlle quen era e non sabía nada, non poido contestar, igual que a inmensa maioría da poboación mundial. Hai millóns de homes que non saben quen son nin de onde son.

Os estudos din que hai no mundo máis de mil trescentos millóns de persoas que viven en situación de pobreza, que teñen fame, que non teñen dereitos e tampouco teñen acceso aos servizos básicos, como a auga potable, a saúde e a educación.

A miseria abunda e manca aos desamparados. Son pobres os humildes moitas veces explotados, maltratados e humillados. Eses aos que só lles queda a dignidade, aos que lles roubaron todo, incluso as posibilidades de repoñerse, de enfrontarse, de falar e de calar. El é un deses caladiños, un enteiramente nada, como moitos outros que nada somos. Que mágoa, meu deus!

A miseria é froito desa nada que repudiamos e que xera máis miseria, como se nacera ou xerminara en terra apropiada e abonada, dos ricos e dos que non queren saber máis nada.