Somos racistas? O caso Vinicius estendeu esta pregunta por todo o planeta hai uns días, desa forma tremendista que o fútbol estimula como ninguén. Eu non teño a resposta absoluta a esa cuestión, descoñezo se o somos, tendo a pensar que existen, e tamén a saber que os descerebrados nunca son maioría. E, desde logo, lamento que os incidentes de Mestalla se aproveiten para estigmatizar como salvaxes a todos os que nos gusta o fútbol, especialmente a aqueles que o amamos coa mesma intensidade coa que nos desagradan personaxes como Florentino Pérez ou Javier Tebas. 
 

Hai pouco vía en redes como un periodista madrileño contrapoñía Eurovisión ao fútbol, sinalando ao primeiro como exemplo de diversidade e ao segundo como tótem do odio. Trátase ese dun pensamento elitista, e -curiosamente- intolerante, que busca sinalar aos malos cidadáns, a maioría, para destacar ao grupo propio como esencia do ben. Ademais, non nos enganemos, o sub-texto da súa mensaxe estaba clarísimo: os gais somos os bos, os heteros os malos. Difícil ser máis rancio. Porque, por fortuna, a homosexualidade non é unha tribo urbana, senón unha orientación sexual do máis natural. Por iso hai moitísimos gais que adoran o fútbol e non Eurovisión. Ou que disfrutan ambas cousas. Ollo cos estereotipos. 
 

Falando de clixés. Un moi habitual é aquel que sinala o boxeo como o deporte máis sucio e primitivo que existe, unha rémora de tempos pasados que se debería prohibir, ese verbo tan de moda na era do neo-moralismo. Pero eu adoro o boxeo. E non estou só. Somos multitude. 
 

A pesar da súa mala fama, unha vez que saes do tópico, descobres que polémicas como a de Vinicius son imposibles que ocorran arredor do cuadrilátero. O puxilato foi sempre un dos máis efectivos antídotos contra calquera tipo de discriminación. Como conta o xornalista Jorge Lera, “desde o século XVII o boxeo un campo de singular igualitarismo, no que membros das minorías étnicas participan en igualdade de condicións”. Por exemplo, en Estados Unidos sempre foron dominantes xudeus, irlandeses, italianos, negros ou hispanos. Alí, en tempos nos que os afro-americanos non podían compartir nin un grifo público cos brancos, si compartían ring, e gañaban, como facía Jack Johnson.
 

Por suposto, tamén A Coruña é terra de boxeo. Aquí foron ídolos Moncho Casal, Pantera Rodríguez ou Iván Sánchez. Agora temos outro. Chámase Dani Moukoko. Marchou a pé do seu país, Camerún, saltou o valado de Melilla, malviviu por aí adiante e só atopou un fogar de verdade na Coruña, no ximnasio Azteca Box, a carón dos seus adestradores, Luis Suárez e Andrés Valeiro. Desde alí, no barrio da Agra, chegou ao boxeo profesional. Hai uns días, 1.500 persoas enchían o frontón de Riazor para aclamalo. A el, ao negro que nesta cidade e neste deporte ninguén lle mirou a cor da pel. Simplemente é un máis de nós. O noso cameruñés. O noso puñetazo ao racismo.