oise polo mundo sen saber moi ben a onde chegaría ou cal camiño seguiría. Levaba consigo unha guitarra, na man, e un sombreiro, na cabeza, na súa cabeza de pelo longo e, por dentro, ben amoblada, segundo o ditame de expertos solventes científica e humanamente. A el a ciencia importáballe e valorábaa como corresponde, tanto como valoraba a guitarra e a gaita de folk que tamén tocaba. Tocaba perfectamente a gaita, poro non podía ir con dous instrumentos musicais e amais non quería que a xente bailara, quería ver á paisanía bocaaberta, asombrada polo soar das cordas recias da súa guitarra herdada e lixeira.

Lixeira era tamén a mochila, na que gardaba a navalla, un abrelatas, o cepillo e a pasta para lavar os dentes, un par de panos para sonarse, se facía falta; unha libreta perfectamente encadernada, unha pluma estilográfica e un cargador para o teléfono multiúsos recén comprado, en substitución dun vello, que lle regalara a súa noiva e que deixaba a recado na casa dos pais.

Foise co que tiña e coa sensación de que era o home máis rico do vagón, o máis rico de todo o tren, por longo que fose. Nunha esquina sombría parábase, atravesaba a guitarra diante do peito, e tocaba ata que o sombreiro se mediaba de moedas. Seguía camiño e volvía deterse noutra esquina, onde estaba unha muller parada, agardando, sen escoitar e sen falar. Era Matilde que, por moito que esperaba, non atopaba nada, era como o escaparate dunha das almas espidas do pintor pakistaní, Iqbal Utzman.

O músico de guitarra e sombreiro, en ocasións, pousado no chan, reparte os ingresos con aquela muller e vaise na procura dunha pensión lonxe da bohemia nocturna daquel lugar sinistro. Matilde queda soa e agradecida, agardando por se alguén quería dicir algo, “agardando poder traballar coa miña infausta profesión, unha das máis antigas e máis funestas das coñecidas”. Quedaba nas portas do inferno, solitaria como sempre, tragando bocanadas de rabia e de medo.

Parece evidente que cómpre insistir na procura da igualdade, con accións eficientes, con solvencia nas formulacións e coa alma apegada ao sentir e ao ser dos débiles, coa conciencia e coa verdade, con decretos ou sen eles. Como di a Tía Manuela, “con razóns, con sentido, co coñecemento e co corazón”.