A poeta Lucía Aldao mestura no seu libro, “Todo isto antes era noite”, a intimidade, o amor e a nocturnidade. Asistimos ao seu paso dos escenarios á intimidade que produce a lectura dun libro na soidade.

De onde sae un título tan suxerente e cargado de significado? 
Foi un título que estiven buscando durante moito tempo e que non cheguei a atopar. Cando xa estabamos nunha conta atrás, chegueille cun agobio considerable a un amigo poeta, Xabier Cordal, e comenteillo. Non hai como xuntarse cun amigo sensible e comprensivo, alguén que parece que te coñece incluso máis que ti a ti mesma. Gracias a unha conversa que tivemos, el dixo que “un sabía que era vello cando se escoitaba a si mesmo dicir moitas veces: Todo isto antes era campo”. Entón, mireino cos ollos ben abertos e el dixo “aí o tes: Todo isto antes era noite”. Eu agradecino, no poemario non se pecha nada, non hai unha historia que comece, que se desenvolva e que remate, pero quería que se notase que co libro péchase algo, unha etapa longa de poeta inédita. Ter ese título foi un soño cumprido de algo que nin eu soñara.

Foi tan potente o éxito que, en tres semanas, esgotouse a primeira edición. Tiña estas expectativas?
Non, a verdade é que nunca pensei neses termos. Ademais, coincidiu nun ano de moito traballo, entón tampouco tiña moito tempo para pensar niso. Eu nalgún momento, evidentemente, si que desexei que o libro tivera un feedback proporcional ó interese que certas persoas amosaron durante estes anos. Ver a resposta da xente é do máis bonito que me está a dar este libro.

Nesta liña, como valora a aposta da editorial Apiario polo libro?
Para min, é unha sorte poder publicar nunha editorial que aprecio tanto. Non digo que sexa mellor que outra, simplemente era a que eu tiña máis preto e da que mellor coñecía o seu funcionamento. A isto, engádese poder traballar coa xente que máis cómoda me sinto, ademais de ser as que me fixeron unha proposta máis firme de publicación.

Viña dunha aposta pola poesía falada, como cre que a xente valora e recibe a poesía nos locais?
Creo que a recepción á hora de escoitar poesía e de lela é diferente. A miña experiencia como recitadora, tanto eu soa como con Aldaolado, é boa, ao igual que o feedback recibido; entón, a miña preocupación, tamén era manter ese interese polo poema cando xa non tes a arma da voz.

Podemos dicir que a poesía está moi pulida. Teño entendido que moitos dos poemas son de hai anos. Coa vista posta no libro, sufriron variacións? 
Os poemas máis vellos do libro teñen nove anos. Os textos non están retocados, pero e que no meu proceso creativo, nunca os retoco debido a que boto moito tempo pensando neles. Cando escribo é habitual que sexa unha versión definitiva. Os que teñen moito tempo non se me ocorrería retocalos por respecto ao momento en que os escribín. Si que houbo cousas que pulir, certos vicios derivados da oralidade na que estaba máis acostumada a traballar.

Intimidade, amor e noite. O libro é coma un camiño do amor e a súa aprendizaxe, non? 
Si, cada poema foi escrito no seu momento, parten de moitas vivencias diferentes, non é que se conte unha historia en cada texto, nin moito menos. Ademais, esa temática que se percibe nos poemas vai secundada un pouco pola estrutura que se lle deu ao libro: esa especie de ruta nocturna con seis paradas dese mapa de aprendizaxe sentimental que eu intentei trazar. 

Con máis poesía, o mundo sería mellor? 
Considero que a poesía é necesaria porque ofrece outro xeito, menos evidente, de nomear as cousas. Non sei se o mundo sería mellor con máis poesía, pero si que é certo que ese esforzo, esa sensibilidade, esa honestidade que esixe, tanto como creadora de poesía como para quen a le, pois son cousas que mellor que existan que que non.